trzy.

Ktoś złapał ją od tyłu i zaczął wpychać w jej gładki brzuch tępe ostrze noża. Nie miała już siły na próby wyrwania się z rąk mężczyzny,  który po zadaniu kilku ciosów pozostawił ją samą, leżącą na ścieżce w parku. Gdy odchodził ujrzała niewyraźne rysy szczupłej, ale umięśnionej sylwetki mężczyzny, który ubrany był jedynie w ciemne dresy  i czarną bluzę z kapturem, który zakrywał mu głowę. Żadnych charakterystycznych znaków nie zauważyła, oprócz czerwonych znaków na dłoniach, przypominających małe półokręgi wypełnione czymś o ostrych krawędziach. Coś na kształt gwiazdek wypełnionych czerwoną barwą. Weronika powoli traciła przytomność. Jej powieki same się zamykały. Gdy nagle usłyszała przyspieszone tępo stawianych kroków, a następnie chropowaty głos. Poczuła jak lekko potrząsa jej kruchym ciałem.

- Słyszysz mnie ? – zapytał mężczyzna.

W jego głosie można było wyczuć lekkie zdenerwowanie, które próbował dość umiejętnie ukryć. Weronika nie odpowiedziała mu na pytanie. Nie była w stanie otworzyć ust, a co dopiero wypowiedzieć jakiekolwiek słowo.  Zebrała się na lekkie zaciśniecie palców na dłoni mężczyzny, który poczuł dotyk dziewczyny i, po tym jak wcześniej zadzwonił po pogotowie, zaczął do niej mówić. Poinformował ją, że niedługo przyjedzie karetka i, żeby wytrzymała jeszcze parę minut. Nie mógł pozwolić jej na sen. Dziewczyna poczuła jak delikatnie puszcza jej dłoń. Przestraszyła się, że może ją zostawić, przez co na jej twarzy pojawił się lekki grymas.

- Nie martw się, ja nigdzie się nie wybieram. Nie zostawię Cię tu samej. – wytłumaczył dziewczynie, która szybko się uspokoiła, pomimo tego, że czuła się, jakby jej ciało było rozrywane na malutkie kawałeczki. Mężczyzna ściągnął z siebie skórzaną kurtę, a następnie jasną koszulę, którą przyłożył do ran na ciele dziewczyny, by chociaż w niewielkim stopniu zatamować krwawienie. Nici materiału bardzo szybko przybierały bordową, miejscami prawie czarną barwę. Chłopak wyciągnął z płaszcza dziewczyny jej telefon, wybierając, z listy kontaktów, numer do jej matki. W słuchawce odezwał się cichy głos. Chłopak przedstawił się i powiadomił ją o sytuacji jaka miała miejsce. Kobieta momentalnie się rozpłakała, nie mogąc powstrzymać swoich emocji. Mężczyzna starał się ją uspokoić i nakazał jej jechać do szpitala, w którym niedługo znajdzie się jej córka. Matka Weroniki sprzeciwiła się, chcąc przyjechać na miejsce wypadku, lecz on stanowczo jej tego zabronił, wiedząc, że to i tak nic nie zmieni, a może jedynie pogorszyć sytuację. Następnie zadzwonił na policję, która od razu wysłała swoje oddziały.

Weronika zbierając w sobie wystarczająco dużo siły, podniosła nieznacznie powieki, by spojrzeć na osobę klęczącą przy jej ciele. Lecz obraz jaki ujrzała był rozmazany i niewyraźny. Ponownie je zamknęła, czując jak jej organizm zaczyna się poddawać. Wiedziała, że nie może do tego doprowadzić. Kolejny raz skupiła się na tym, by otworzyć oczy. Nie myślała o senności, lecz o bólu, który, równocześnie, ożywiał jej ciało, jak i sprawiał, że chce już zasnąć i nie czuć tej udręki. Każda sekunda dłużyła jej się niemiłosiernie. Pomimo tego, że minęło zaledwie kilka minut, ona czuła się, jakby to wszystko trwało całą wieczność.

- Nie zasypiaj.- usłyszała przyciszony głos mężczyzny.

Stopniowo otworzyła oczy, tym razem, widząc nad sobą w miarę wyraźną sylwetkę osoby płci męskiej. Mężczyzna miał ciemne, krótko ścięte włosy, brązowe oczy i lekki zarost na twarzy. Był około 4 lata starszy od Weroniki, czyli miał jakieś 22 lata. Dziewczyna spojrzała w jego ciemne tęczówki, w których malowała się troska i zdenerwowanie. Uśmiechnęła się lekko, co spowodowało, że mężczyzna, pomimo sytuacji, rozpromienił się. Jego monolog, który prowadził przez cały ten czas, nagle przerwał. Oboje usłyszeli sygnał karetki, która pędziła z dużą szybkością, zmierzając w wyznaczone miejsce.

- Zaraz Cię stąd zabiorą i będzie po wszystkim. – uśmiechnął się łagodnie.

Gdy pojazd dotarł na miejsce, funkcjonariusze szybko zabrali Weronikę do karetki. Dziewczyna, nie mając okazji, aby podziękować mężczyźnie, wypowiedziała ledwo słyszalne ‘Dziękuję.’ w jego stronę. Chłopak jednak, wciąż patrząc na Weronikę, zauważył ruch jej ust, z których wyczytał wypowiadane przez nią słowo. Skinął lekko głowo, ale ona nie miała już okazji tego widzieć. Drzwi zostały szybko zamknięte, odcinając mężczyznę od widoku dziewczyny. Weronika poczuła jak lekarz zakłada jej na nos i usta aparat do oddychania, a następnie wkuwa cieniutką igłę w jej żyły, wlewając w nią nieznany jej płyn. Ogarnęła ją senność, jeszcze większa niż wcześniej, której od razu się poddała.

Gdy ponownie się obudziła, poczuła, że leży na miękkim materacu przykryta ciepłą kołdrą. Otworzyła oczy i ujrzała białą salę, w której przy jej łóżku siedział jej ojciec, uśmiechając się do niej ze smutkiem w oczach. Trzymał ją za rękę, gładząc ją delikatnymi ruchami. Do pomieszczenia wszedł lekarz.

- Dzień dobry, panno Weroniko. Muszę panią poinformować, że miała pani wyjątkowe szczęście, ponieważ nóż nie wyrządził zbyt dużych szkód w pani ciele, jednak blizny pozostaną. Będzie pani, również, musiała zostać pod naszą opieką przez kilka tygodni.

Do Weroniki dopiero po chwili zaczęły docierać słowa wypowiadane przez doktora. I nagle wszystko wróciło. Przypomniała sobie cały wczorajszy wieczór, który chciała, żeby był tylko złym snem, bardzo złym snem, z którego się zaraz obudzi i następnego dnia nie będzie go już pamiętać. Jednak to nie był sen, to wszystko wydarzyło się naprawdę. Z jej oczu zaczęły lecieć łzy, których nie mogła powstrzymać, a nawet nie chciała. Pragnęła, żeby te wszystkie złe emocje z niej wypłynęły. Nie zważała na to, że lekarz coś do niej mówi. W tej chwili chciała zasnąć i nigdy więcej się nie obudzić. Nagle poczuła jak jej serce przyspiesza, a oczy zaczynają bezwładnie błądzić po pomieszczeniu. Przez mgłę widziała jak jedna z pielęgniarek wyprowadza tatę na korytarz, który nie chciał poddać się jej woli. Natomiast druga wstrzykuje coś w jej żyły. Ogarnęła ją ciemność. Jej serce ponownie zaczęło bić swoim tempem, przywracając ją do rzeczywistości, jednak mózg zabrał ją w inne miejsce. Miejsce, gdzie wszystko było takie kolorowe..

*z perspektywy Mikołaja*

Policja zadawała mi setki pytań. Jednak na połowę z nich nie byłem w stanie odpowiedzieć. W momencie, gdy dziewczyna została zraniona, nie było mnie tam. Zobaczyłem ją dopiero, gdy skulona w kłębek leżała na ścieżce w parku. Przyspieszyłem, więc i pomogłem jak tylko mogłem. Była taka blada, ale nie poddała się i wytrzymała, nie zasypiając, aż do przyjazdu karetki. Gdy ta ją zabrała, zaraz po niej przyjechała policja. Po udzieleniu wszystkich informacji, udałem się do szpitala, do którego zabrano dziewczynę. Nie znałem jej, ale musiałem wiedzieć czy wszystko jest z nią w porządku. Gdy dotarłem na miejsce, pielęgniarka poinformowała mnie jedynie o tym, że dziewczyna   poddawana jest ciężkiej operacji, która potrwa jeszcze kilka godzin. Po uzyskaniu odpowiedzi, zająłem miejsce w pustej poczekalni i czekałem aż zabieg dobiegnie końca. Czas strasznie mi się dłużył, Postanowiłem, że pójdę kupić sobie kawę, żeby przypadkiem nie zasnąć. Miałem już skręcać w boczną uliczkę korytarza, gdy usłyszałem czyjś głos za plecami, zwracający się w moją stronę. Odwróciłem się i ujrzałem zapłakaną kobietę, wpatrującą się we mnie wzrokiem, w którym brakowało jakichkolwiek emocji. Domyśliłem się, że jest to matka dziewczyny, której operacja wciąż trwa. Z pewnością doznała szoku. W końcu nie codziennie się słyszy, że twoje dziecko zostało napadnięte i okaleczone. Spojrzałem na nią ze smutkiem.

- Czy to ty znalazłeś moją córeczkę, tam.. w parku ? - zapytała przez łzy.

- Tak. - odpowiedziałem krótko.

- Dziękuję ci.. - wypowiedziała te słowa i nagle osunęła się na ziemię. 

Szybko podbiegłem do nieprzytomnej kobiety, wołając na pomoc pielęgniarkę, która, widząc leżącą kobietę, wezwała lekarza. Wstrzyknęli jej jakiś lek i zabrali do jednej z sal szpitala. Te wszystkie wydarzenia spowodowały, że jeszcze bardziej stałem się senny. Ruszyłem więc w stronę automatu, gdzie kupiłem kawę. Wróciłem na swoje miejsce i od razu wypiłem cały kubeczek. Siedziałem tak dobre dwie godziny, gdy w końcu pielęgniarka poinformowała mnie, że operacja zakończyła się powodzeniem. Więcej nie mogłem z niej wyciągnąć, ale to mi wystarczyło. Chciałem ją zobaczyć, ale zabroniono mi. Czekałem więc poczekalni aż dziewczyna będzie w stanie się ze mną zobaczyć. W końcu kawa przestała działać, a ja powoli zacząłem zanurzać się w półśnie..